Levenslang in onze maatschappelijke gevangenis

Gewillig blijven we bouwen aan de muren van onze eigen maatschappelijke gevangenis. Een enkeling ziet het en zegt er wat van, velen zien de symptomen en roepen daar van alles over maar de meerderheid zwijgt en blijft bouwen. Als er problemen zijn kijken we altijd naar die overheid voor oplossingen terwijl daar de problemen meestal ontstaan. We weten het en we kijken weg want we hebben geen oplossingen en we zijn te moe om erover na te denken. We gaan stug door met wat we geleerd hebben en meer dan onze best kunnen we niet doen. Daar zouden we mee op moeten houden maar, we kunnen niet want we hebben verplichtingen.
We weten niet waar onze toekomstige prioriteiten liggen dus houden we alles begrijpbaar door niet veel verder te kijken dan morgen. We moeten in het ‘nu’ leven tegenwoordig. Een begrip waar een waarheid in zit die niet begrepen wordt en ons niet kwijt van onze verantwoordelijkheid richting de toekomst.

We  leven in een maatschappij die ons steeds meer klem zet in een gevangenschap die velen van ons beleven. Je kunt nog maar één ding doen en dat is met de stroom mee zwemmen, dat is de generale consensus. We vertrouwen de buurman niet en hopen zelf dat misschien de woorden van die andere buurman massa krijgen en als die massa groot genoeg is, zullen wij de stroom van die massa volgen. We houden onszelf en onze medemensen gevangen in een psychische gevangenis. We weten dat er tal van zaken niet kloppen, op de zaken die overduidelijk als ‘fout’ te bestempelen zijn durven we zelfs met enige verontwaardiging te reageren maar, daar stopt het ook weer.
We roepen van alles over de politiek. De politiek blijkt al enige tijd een irrationeel bestuursorgaan dat zich steeds meer lijkt te leiden door de waan van de dag terwijl er achter gesloten deuren beslissingen worden genomen en toezeggingen worden gedaan die steeds dieper ingrijpen op ons leven. We begrijpen er niet al teveel van. Wat we wel begrijpen is de waan van de dag. Zo grijpt een statement van Mark Rutte over werkeloosheid diep in op het onrecht dat mensen zonder werk wordt aangedaan. Dit zal niet bij iedereen zo zijn, de werkende mens zal met de toename van dit soort uitspraken steeds meer gewend raken aan het idee dat de werkeloze een nutteloze eter is en parasiteert op hen die nog wel hun best doen. Daarmee zal onze maatschappij weer verder fragmenteren en dat is het belangrijkste doel van dit soort statements. Mark Rutte weet best dat een hoop mensen gefrustreerd thuiszitten en dat hun grootste wens passend werk is maar, door zich zo hard uit te laten tegen deze groep creëert hij een verontwaardiging die ons afleidt van een realiteit die wij niet mogen zien. Ook ‘onze Mark’ is van de bank.

Als maatschappij zijnde, reageren we alleen op wat ons voor de voeten wordt geworpen en, dat doen we naar bevrediging. We reageren op die voorkant van het toneelspel dat tot onze realiteit behoort terwijl het script al geschreven is. Men anticipeert op hoe wij zullen reageren terwijl wij ons gelukkig achten over de vrijheid van meningsuiting te beschikken. We zijn niet vrij maar we koesteren die illusie. De illusie is beter dan te bedenken dat wij ageren tegen iets dat niet echt is terwijl aan de achterkant nieuw beleid geruisloos geïmplementeerd wordt. Dit betekent dat wij onze maatschappij steeds verder zullen zien afzakken in iets dat George Orwell al meer dan een halve eeuw geleden voorspeld heeft. Het boek staat nog steeds in de hoek van fictie maar, steeds meer lijkt Orwell ten onrechte een ziener. Ten onrechte omdat hij over meer informatie beschikte dan de meesten van ons en terecht omdat hij wel gelijk heeft gekregen.
We stevenen af op een maatschappij waarin contant geld tot het verleden gaat behoren en nog steeds zijn er mensen die niet de fantasie kunnen opbrengen te kunnen zien wat voor een beperking in onze vrijheid dat gaat brengen. Het zal interessant worden te zien hoe de vrije markt op koningsdag zich gaat ontwikkelen en hoe de belastingdienst kan jagen op hen die nog wat digitale munten uit hun overschot aan huisraad wilden halen. Daklozen met mobiele pinautomaten, hulpen in huishoudingen van twee verdieners die met boodschappenpakketten betaald worden en de man die in zijn schuur onze oude auto repareert gaan we betalen met benzine.

De zorg is een constant groeiende zorg in de samenleving geworden. Met de, door de EU opgelegde, privatisering is alles duurder geworden en nu blijkt de zorg niet meer te betalen en zijn we zelf veroordeeld te blijven betalen via een verplichte verzekering. Dit raakt de mensen die direct en indirect belangen hebben in die zorg en die laten zich dan ook gematigd horen als er weer nieuwe bezuinigingsmaatregelen voor de deur staan. De rest van het land spreekt er schande van en politici vertalen de landelijke bezorgdheid in een fronsen richting hen die het nieuwe beleid gaan implementeren. Er volgen wat debatten die altijd dezelfde uitkomst hebben want, het uitgestippelde beleid gaat altijd door.
Onze politieke partijen neemt beurten in het aankaarten van problematiek, hun voormannen spreken over de waanzin van het beleid en hoe het allemaal beter moet. Dat is een taak van oppositie partijen en, hoe meer oppositie zij in de publieke arena voeren hoe groter hun populariteit. Tegen de tijd dat er verkiezingen komen hebben de meeste partijen een hoop te zeuren terwijl de partijen die deel uitmaakten van de afgelopen regering een ander geluid laten horen. Zij beroepen zich op de problematiek van de coalitiepolitiek. Hun verkiezingsbelofte ging verloren onder het juk van het democratische bestel zoals we die in dit land kennen en dan moet je roeien met de riemen die je hebt met je coalitiepartner. Het geheel klinkt ons plausibel want we hebben dit zo vaak mogen horen dat we geen andere keus hebben dan dit soort woorden te geloven. Vervolgens vragen ze het stemvee om vertrouwen en een kans ‘de klus af te maken’. Vervolgens komen de verkiezingsuitslagen en hebben er lieden gewonnen en lieden verloren maar, ongeacht wie de regering vormt, geen van de partijen lijkt over de macht te beschikken het ingezette beleid te veranderen.
Stemmen gaat dus ook nooit het beleid veranderen maar, stemmen is het laatste stukje democratische hoop dat we nog hebben. Die hoop is dun maar, we blijven liever bij dat wat we kennen dan ons te storten in een verandering waarvan het eindresultaat nog niet bekend is.

We zijn een samenleving die uit angst zichzelf richting een afgrond begeeft waar de voorste gelederen al in zijn gevallen. Vanuit de achterkant blijven we doorduwen tot we zelf aan de rand staan en ons een zelfde lot wacht als hen die ons zijn voorgegaan. Uiteindelijk worden we allemaal afhankelijk van de zorg want, we krijgen allemaal kanker, Alzheimer of een andere vorm van dementie. We zullen dan al beroofd zijn van al onze bezittingen door de staat en de bank en omkomen in ons eigen vuil in een verzorgingstehuis terwijl onze kinderen daar schande van spreken. Onze kinderen zullen niet bij machte zijn daar iets aan te doen want zij zullen de huur moeten betalen aan de woonstichting die wordt leeggezogen door de bank. Ze zullen druk zijn met werken en s’avonds uitgeteld voor hun tv’s liggen en instemmend knikken als een socialist kijkend in de camera vertelt dat het niet goed gaat in de zorg.
De focus van dit betoog lijkt op de zorg te liggen maar, het is op iedere vorm van problematiek in deze samenleving toepasbaar. Of we het nu hebben over de asielzoekers problematiek, de neerwaardse spiraal waar de educatie zich nog steeds in bevindt, de woonproblematiek in ruime zin, de werkeloosheid waaronder velen gebukt gaan, de groeiende corruptie binnen justitie die niet langer te ontkennen valt, de corruptie van overheden, vredes missies van ons militaire apparaat over de hele wereld, de oorlog met Rusland die er lijkt te moeten komen, en uiteindelijk, dat waar het allemaal mee begonnen is ons corrupte financiële systeem.

We zijn hier met een heel eenvoudig middel terechtgekomen, de creatie van geld middels fractioneel bankieren door privé instellingen en de heffing van rente hierover. Als we daar binnenkort niet gezamenlijk stappen tegen gaan ondernemen, dan staan er grote rampen voor de deur. De dienstplicht is nooit afgeschaft maar, slechts opgeschort voor onbepaalde tijd en wij gaan de Russen bevechten in hun strijd voor onder andere financiële onafhankelijkheid. Oorlog wordt het middel waarop de armoede bestreden gaat worden. Alle werkelozen mogen straks hun land dienen met behoud van hun uitkeringen. De zorg zal een groeisector blijken als mentaal en fysiek gemutileerde ‘oorlogshelden’ terugkomen van het slagveld terwijl een groot deel van de bevolking werkzaam is in de oorlogsindustrie.
We zullen ons zorgen maken over het gebruik van nucleaire wapens terwijl de laatste varianten al in Yemen worden getest. We maken ons stiekem op voor een derde wereld oorlog want het financiële systeem is een piramidespel waarvan de basis steeds meer steunpilaren verliest. We laten ons gewillig volpompen met propaganda van blaadjes die na de tweede wereld oorlog eigenlijk niet meer hadden mogen verschijnen maar welke en waarom zijn we vergeten. We roepen de grootste ellende over onszelf af door niets anders te doen dan te hopen en geloven dat het beter wordt terwijl we niet durven te zoeken naar de wortel van het probleem. De wortel is te simpel, zo simpel dat we het gevaar hiervan niet kunnen bevatten en als we dat wel kunnen het zeker niet willen toegeven.
We worden gemanipuleerd met geld om te kunnen blijven bestaan in deze maatschappij. Alles in deze maatschappij draait om geld, alleen vinden wij geld te vies om over te praten. We zeggen liever dat de mens slecht is. Dat geeft een verklaring aan alle ellende. Dat maakt ons machteloos en geeft een verklaring aan ons eigen gedrag iets te doen dan gewoon weer te gaan stemmen.